Op weg

Vandaag hebben we de langste reisdag gehad tot nu toe, met de bus wel te verstaan. We zijn eerst op weg gegaan naar het Biwa Meer en in Omihachiman, waar we in een uurtje waren, hebben we door de oude dorpskern gewandeld. Ook hier weer de grachtjes die vroeger, net als in Nederland, de toevoerwegen waren van producten van het land. Omihachiman lag op de handelsroute voor handelaren uit Korea, China of Nederland, de enige landen waarmee Japan handel wenste te drijven. Hier geen hordes toeristen of scholieren, het stadje is niet echt toegerust voor toerisme: toen we ergens met de groep koffie wilden drinken, konden we niet terecht want twintig mensen tegelijk van koffie voorzien viel buiten de mogelijkheden.

Gelukkig vonden wij met nog wat andere groepsleden een soort banketjuwelier, waar we koffie en taartjes konden scoren. Bij een enkeling was het taartje voorzien van bladgoud, wat hier lokaal product is.

De lege straten waren min of meer een verademing na de mensenmassa's die we de afgelopen dagen hebben gezien.

De grachtjes zijn goed onderhouden, in het hoogseizoen vaart men in een soort punters ook toeristen rond zagen we op plaatjes. Vandaag was dat niet aan de orde. Buiten het seizoen en bovendien was het zwaar bewolkt. Het heeft niet echt geregend, niet terwijl wij buiten de bus waren tenminste, en de temperatuur is nog steeds 20 graden of meer.

Nog even een putdeksel, niet gekleurd, maar wel aardig om te zien.

Toen weer de bus in, op weg naar Kanazawa. Een rit van ruim tweeënhalf uur. Daar hebben we de mooiste Japanse tuin bezocht die we tot nu toe gezien hebben. Gigantische oude bomen, op allerlei wijzen gestut en overeind gehouden, prachtig aangelegd met mooie waterpartijen (met daarin natuurlijk karpers) en met azalea-hagen. Veelal staan de bomen in perken met mos, dat angstvallig gras-vrij wordt gehouden. desnoods met de hand.

Om zes uur werden we afgezet bij ons hotel (Kanazawa New Grand Hotel) waar we blij verrast waren met onze kamer: het was een suite!! Een zitje met een tweezitsbank, fauteuil en salontafel, een meubel met nespressoapparaat, waterkoker en koelkastje, een ander meubel waarop de tv staat, ik zit dit nu te tikken aan een heus bureautje en achter mij het bed (twee bedden, volgens mij elk van 1.20 m breed). Links van mij de deur naar sanitair en kledingkast; het toilet is deze keer afgezonderd van de badkamer.... We hebben niets te klagen over de eerdere hotelkamers, maar hier is de ruimte werkelijk enorm.

Kanazawa steekt trouwens ook in andere opzichten positief af tegen eerdere steden. Het lijkt alsof men in Japan niet of nauwelijks aan stadsplanologie doet: overal waar een paar vierkante meter leeg is, wordt een gebouw neergezet, bij voorkeur ook flink de hoogte in. Hoe en of het past in de omgeving of al bestaande bebouwing lijkt niet aan de orde. In deze stad is in elk geval het gemeentehuis een mooi architectonisch ontwerp, we hebben geen foto kunnen maken vanuit de bus ervan, helaas.

In Osaka, Kobe en Kyoto overheerste het grijs van het beton, in Osaka was dat het ergst. De flatgebouwen waar de mensen in wonen zijn antracietgrijs of vaag bruin. Balkons worden gebruikt om kleding of de futons (de dunne matrassen) te luchten, er staat vrijwel nooit een plantje. Nu we meer naar de westkust zijn gereden heeft de natuur iets meer ruimte en dat zie je dus ook in de steden. Hier heb je ook veel laagbouw en daar hebben mensen op hun plaatsje, patio of oprit vaak wel planten en ook wel bloemen staan.

Morgen zijn we nog even in deze stad, voor de Omicho-markt waar veel vissoorten te zien zijn en we gaan hier ook eetstokjes versieren met bladgoud, voorwaar een excursie waar Hansje en ik enorm naar hebben uitgekeken.

Daarna gaan we weer verder op pad, naar Takayama, een reis door de Japanse alpen, die we in de verte al hebben zien liggen (met sneeuw, ja!)