Kyoto en omgeving

De veelheid aan indrukken op deze reis laten zich nauwelijks vangen in deze verslagen. Het gaat ook in een enorm tempo en op een gegeven moment is de ene shrine (altaar, behorend bij de shinto-godsdienst) voor ons nauwelijks te onderscheiden van de andere. Meestal gaat het overigens om de buitenkant: een eeuwenoude poort, houtsnijwerk in de gevels en de dakgootrand. Of het wordt wel heel bont gemaakt en het hele paviljoen is bedekt met bladgoud.

We zijn door onze gids ook naar de wijk Gion geloodst, waar je nog geisha's ziet rondlopen (je ziet ze elders ook wel, maar hier zijn ook de geisha-scholen) en de oude gebouwtjes zijn nog gehandhaafd. Het Japan zoals wij dat kennen uit sommige films: huizen met schuifwanden met papieren "ruiten", veel horizontaal latwerk enzovoort.

Niet daar in de wijk, maar bij een tempel kwamen we deze dames tegen. De tempel was een extraatje van de gids, dus ik kan nu niet achterhalen hoe die heette. Het was weer shinto, dat zie je aan de oranje kleur. En we moesten weer trappen op.

De tweede dag zijn we naar een bamboebos geweest. Er bestaat dus niet HET bamboebos, het stuitert van de bamboe overal en op diverse plekken hebben ze er een paadje doorheen gemaakt en staan er wegwijzers naartoe en zijn er tentjes waar je wat kunt eten, souvenirs kunt kopen en meer van die dingen.

Het ziet er wel mooi uit, hoor, die bomen zijn echt meters en meters hoog.

Vervolgens was er een uitstapje naar Fushimi Inari, wat Hansje en ik hebben overgeslagen. We zijn in een tentje gaan zitten om koffie te drinken en hebben deze klimpartij aan ons voorbij laten gaan. We googlen het thuis wel.

De Kiyomizu-dera-tempel (boeddhistisch) hebben we wel bezocht, ondanks het niet geringe hoogteverschil. Dezer dagen vinden we overal waar de toeristische highlights zijn tientallen scholieren. Keurig in uniform, de jongens met een officiersjasje met koperen knopen, de meisjes in een tuniek met matrozenkraag. Behoorlijk gedisciplineerd, maar onderling redelijk relaxed en soms valt er een klein gesprekje te voeren met een enkeling die wat beter uit de voeten kan met Engels.

De tempel is bekend om zijn terrassen van waaruit je een goed uitzicht hebt over de stad Kyoto. Voor foto's leek het te heiig.

Er stond in dit complex ook ergens de volgende boeddha:

Zou er in Japan ook een zwarte-boeddha-discussie kunnen zijn??

Vandaag, laatste dag hier, hadden we vanochtend vrij. Onze hotels zijn doorgaans dichtbij een station en (dus) een winkelcentrum. Meestal zien we daar alleen de tentjes waar je kunt eten, maar vandaag konden we de mall in. Ik kon het niet laten om foto's te maken van de enorme hoeveelheid en keuze aan vis die daar te scoren valt. Het ziet er allemaal prachtig uit, geweldig verzorgd.

Maar ook de groenten- en fruitafdeling is goed toegerust. En als je een doosje mandarijnen op de grond laat kletteren, schiet er meteen een winkelbediende toe om te helpen opruimen en die giechelt vriendelijk met ons mee. De kassa van deze winkel is er weer een van: het geld raken we niet aan, zoals ik eerder al beschreef.

Vandaag zijn we naar Nara geweest, de bakermat van de Japanse beschaving en de eerste keizerlijke hoofdstad. Voornaamste bezienswaardigheid is de Todaiji tempel, één van de grootste houten gebouwen van de wereld met een gigantisch beeld van boeddha. Ook hier weer hordes scholieren; als je die wegdenkt zou het redelijk rustig zijn, zei onze reisleider. Ja, als...

Het was inderdaad indrukwekkend. Prachtige wachters bij de toegangspoorten; die waren afgeschermd dus ik heb een wachter die binnen stond gefotografeerd.

Boeddha zelf was ook niet mis:

Om een indruk te krijgen: zijn hoofd is ongeveer 5 meter en zijn hand 2,5. Er waren ook een paar boeddhistische monniken die geweldig met hun tijd meegaan:

De wandeling naar een andere (shinto) tempel hebben Hansje en ik aan ons voorbij laten gaan. We hebben een beetje rondgekeken en ons verbaasd over de mensen die de herten die ook hier weer los rondlopen, voeren met speciaal daarvoor aangeschafte koeken. Sommige herten is aangeleerd hun hoofd te buigen voordat ze een koek krijgen en de mensen buigen dan netjes terug. Wij doen niet aan koeken, wij komen uit het land van de Oostvaardersplassen. 

Morgen gaan we weer verkassen. De luxe van drie nachten in hetzelfde (uitstekende!) hotel is weer even over. Tot Tokio is het weer hoppen van hotel naar hotel. We gaan naar de westkust en we doen wat stadjes aan die weinig Werelderfgoed hebben, dus het zal wat dat betreft wat rustiger zijn. Even stilte voor de giga-drukte in Tokio. Ik vermoed dat ik de drukte van de stad beter kan verdragen dan de toeristische meutes die we tot nu toe zijn tegengekomen.

Maar, om geen verkeerde indruk te wekken: we vinden het een fantastische reis en we genieten volop.